Oud jest jedną z robiących ostatnio największą furorę, nut zapachowych. Tradycyjnie powstaje w wyniku biologicznego dramatu – pochodzi ze skrawków przesiąkniętej żywicą twardzieli drzewa z rodzaju Alquilaría. Żywica ta powstaje w wyniku walki na śmierć i życie pomiędzy drzewem a atakującymi je grzybami (najczęściej jest to pleśń z rodzaju Phialophora parasitica lub grzyby z rodzaju Ascomycota) lub bakteriami. Zainfekowane drzewo broni się, wydzielając ciemną żywicę o wyjątkowo intensywnym zapachu.
Pochodzenie substancji używanych w perfumiarstwie nie jest jednak przeważnie wynikiem takich zmagań, a syntetycznym odpowiednikiem powstałych w ich wyniku związków chemicznych. Cenione od wieków i używane m.in. jako szalenie drogie kadzidło do celów rytualnych w krajach Bliskiego i Dalekiego Wschodu, lekarstwo w medycynie chińskiej, afrodyzjak w Wietnamie czy wreszcie jako składnik (czasami jedyny) perfum stosowanych w krajach arabskich.
Większość surowca do produkcji żywicy pochodziło z subkontynentu indyjskiego (za kolebkę produkcji drewna agarowego do celów przemysłowych uważa się region Assam w Indiach), a obecnie miejsca uprawy rozciągają się niemal na całym obszarze Azji południowo-wschodniej. Uprawa nie jest jednak łatwa – wykorzystuje się do produkcji żywicy głównie drzewa zainfekowane przez wspomnianą pleśń (stanowiące około 2 procent wszystkich drzew), a nie pomaga w tym również fakt, że same drzewa są w większości zagrożone oraz to, że najbardziej cenione są najstarsze i poza wspomnianą infekcją silne drzewa.
Żywica tych najstarszych, niezwykle rzadkich drzew ma zdaniem ekspertów najbardziej złożony aromat. Niestety w praktyce wygląda to tak, że zdrowe, młode drzewa są przez plantatorów nacinane, by sztucznie ułatwić grzybom dostanie się do wnętrza drzewa. Natomiast gra zdecydowanie jest warta świeczki, ponieważ kilogram dobrej jakości drewna osiąga wartości w przedziale 10-50 tysięcy dolarów… Występujący naturalnie oud, czy raczej olej wyprodukowany z żywicy (w wyniku destylacji bądź przetopienia surowca), wydziela ciepły i dość słodki, balsamiczny zapach o bardzo złożonej fakturze. Z kolei syntetyczny odpowiednik, choć w bardzo dużym stopniu odpowiada naturalnemu pod względem chemicznym, pachnie jak połączenie skóry z drewnem.
Jak już zostało wspomniane, oud był szczególnie chętnie używany w świecie arabskim. Można zresztą powiedzieć, że to właśnie tam w czasach kalifów mieściło się perfumowe centrum ówczesnego świata. Nałożyło się na to wiele czynników. Po pierwsze, stosowanie perfum, olejków i innych wonności miało w suchym, pustynnym klimacie wymiar praktyczny. Wierzono bowiem, po części zresztą słusznie, że mogą one chronić przed palącymi promieniami słonecznymi i suchym wiatrem. Stąd też pachnidła przeważnie miały formę olejków i balsamów. Co więcej, zasady islamu nie tylko nie zakazują używania zapachów, co wręcz zdają się do tego zachęcać. Stanowiło to bowiem element higieny i dbałości o ciało, nierozerwalnie związanymi z religijnym nakazem czystości fizycznej i moralnej. Same wiórki drewna agarowego używa się swoją drogą w meczetach jako kadzidło.
